دوست دارم اگر روزی، رفتنی هم باشد و مرگی در پیش..! ایستاده باشم،
ایستاده و پابرجا .... ایستاده و به دور از نگاه هر عزیزی، تا مبادا این رفتن در ذهنش ماندگار شود، شنیدن رفتن دردش کمتر است از شاهد یک رفتن بودن....
اگرچه ایستاده و در حال کار شاید دردش بیشتر باشد اما اینطور رفتن را بر خوابیدن بر روی تخت و وصل بودن دستگاه ها و اکسیژن و ... ترجیح می دهم.
ایستاده بودن را ترجیح می دهم بر ناتوان بودن
(امیــر امیــری)
چشمش به انبوده سنگ های مزار تراشیده و نتراشیده که افتاد، یکهو گفت چقدر خوبه که آدمها اونقدر وقت و جرات داشته باشند که سنگ مزار خودشون رو، خودشون آماده کنند. طرحشو، رنگشو، متن و شعرشو...
گفتم اتفاقا خیلی خوب نیست. رنگ سنگ مزارت رو بذار اونی که قراره بیاد و سر قبرت بشینه انتخاب کنه، رفتنت که باب دل اونها نبود، بذار حداقل رنگش سلیقه عزیزات باشه...
کمی فکر کرد و گفت درسته...! اما یکهو انگار چیزی تو ذهنش جرقه زد؛ با خوشحالی عجیبی گفت: باشه قبول....!! اما اگر جرات داری.. برای سنگ مزارت خودت شعر بگو امیرخان!
خندیدم و زیر لب زمزمه کردم
گله ای نیست اگر از من و دل بی خبری
من خودم وقت مدیدی ست ز خود بی خبرم
(امیر امیری)
آنچه که تکرار می شود، نه علت؛ بلکه بهانه ای ست برای نخواستن
و بهانه ها فریبند و دروغ
اگر کمی واقع بین باشیم، میبینیم که همه چیز فقط و فقط به اولویت ها بر می گردد.
و اولویت، براساس علاقه قلبی ست و تعیین کننده برنامه های زندگی
برنامه ای برای خواستن و نخواستن، برنامه ای برای دوری و نزدیکی،
و برنامه ای برای داشتن و نداشتن و شاید ... دوست داشتن و نداشتن
و اما بهانه ها !
و بهانه ها صرفاً جوابی هستند برای گذرکردن و گذشتن!
گذر کردن از انسانهای کم اهمیت و گذشتن از تمام کارها و مسائل پیش پا افتاده
بگذار صادق باشم..!! این ما هستیم که بهانه را می سازیم، برای توجیح کردن نبودن ها و نخواستن هایمان، در مقابل انسانهایی که کمترین اهمیتی برایمان ندارند
من، تو، او.... و هر کس دیگر.... بهانه ای می سازیم برای دَک کردن آدمهای بی اولویت.
کاش یادمان بماند که:
بهـانـه ها دروغ اند و فریب!!
ایمان دارم که هـر که بخـواهـــد می تـوانــد...
(امیر امیری)
گله ای نیست اگر از من و دل بی خبری
من خودم وقت مدیدی ست ز خود بی خبرم
(امیر امیری)
شده گاهی ز خودت سیر شوی
شده آهی بکشی بغض کنی پیر شوی؟!
چرا هر باد ی از هر جا می وزد
بنیان ما را می کَنَد؟
شب است و ساحلش آرام و خلوت بود
ولی در بطن این دریا
چه طوفانهای سهمگینی
بسوی ساحلش نیز چنگ میزد،
زدم بر سیم آخر من
پریدم در میان این دریا
بی یار و بی یاور، تک و تنها
زدم من در میان این دریا
که شاید اندکی آرام گیرم من،
ولی افسوس و صد افسوس
چقدر من خوش خیال بودم
که فکر کردم
ز یورش سوی این دریا
گناهم پاک می گردد
تنم آسوده می گردد!!
چه ساعتها هدر دادم
میان آب این دریا
ولی افسوس
که بازهم خوش خیال بودم من؛
هنوز هم این تنم
بوی گناهش را می کند فریاد!!
با تنی تبدار و پُر غصه
بسوی ساحل آرام،گام برداشتم من
که شاید جای دیگر، وقت دیگر
گناهم پاک گردد
دلم آرام گیرد
(امیر امیری)
من اما باورت کردم
که با من اینچنین کردی!
امیر امیری
سفری در پیش است
سفری بی پایان
سفری تا به تمنای نگاهی
بماند همه جا و همه وقت
(امیر امیری)
